28 Şubat 2017 Salı

çelınç'ta 11. gün (11. Karşı cins karşısında en çok utandığın an?)

Hahahahaaaayyyytttt demiştim bütün kirli çamaşırlar serildi ortalığa diye di mi?
 soruya bakar mısınız?

KARŞI CİNS KARŞISINDA EN ÇOK UTANDIĞIN AN

kıpssssss....
ilk önce biraz düşünmem lazım.. İllaki vardır da, ben öyle pek de utangaç bir tip olmadığımdan şak diye gelmedi aklıma...
...
..
.
hâlâ düşünüyorum; ben öyle fazla pot kıran birisi değilim yaa..
gelmedi işte aklıma bir utanma sahnesi...

hah, aklıma bi şey geldi :D
karşı cinse karşı demesek de
karşı cinsle beraber olarak değiştirsek soruyu mesela?
olmaz mı?
ay niye olmasın ya
oldu bile..

Şimdi Büü ile sevgiliyiz daha karı koca olmamışız... Genciz de haliyle, kanımız kaynıyor.
Buluştuk bir hafta sonu gününde ara sıra gittiğimiz loş bir cafe var, gittik oraya oturduk. Çay kahve falan bir şeyler içiyoruz... Kumrular gibiyiz dip dibe mırıl mırıl...
ben Büü'nün omuzuna yatıyorum, o kolunu belime dolamış falan...
e arada da öpüşüyoruz
ne var çok normal..
tamam peki arada değil
bayağı sık diyelim .... eheheh

oturduğumuz cafenin adeti hesabı eski ciltli kitaplar arasında getirmek.. fransızca, almanca falan..
küt önümüze bir kitap koydu garson
baktık
"bu ne ya" dedik
"hesap" dedi çocuk
"biz hesap istemedik dedi büü pişkin pişkin"
"siz istemediniz, patron gönderdi" dedi çocuk
o zaman düştü jeton ki abartmışız sanırım birasssssss...

parayı ödeyip tüymüş sonra da senelerce o cafeye gidememiştik.. evlendikten nice sonra gittik yeniden..

hâlâ da duruyor... hadise sanırım 2000 senesinde olmuştu 17 sene önce...

işte ben o gün o garson çocuğun karşısında fena utanmıştım....

utanacak ne var
sevişmedik ya
iki öpüştük noolmuş

bu yaşımda hâlâ da öpüşürüm... dövüşene karışan yok.. öpüşene bıdı bıdı bıdı.. uyuzlar..


ama utanmıştım işte o zaman sanki suç işlemiş gibi...

işin en ironik tarafı cafenin o zamanki menüsünün kapağında cadde ortasına öpüşen bir çift fotoğrafı olması idi...
sonra düşündükçe çok pişman olmuştum, menüyü alıp patrona gidip
-değiştir bu menüyü bu kadar tahammülsüzsen demediğim için..

şimdi olsa dakka durmam gider söylerim
gençtim o zaman daha..
pehhhhh..

ne günlerdi yaaaaa

ne günlerdi demişken
şu şarkıyı da dinleyelim bence..
bayılırım...


27 Şubat 2017 Pazartesi

Çelınç'ta 10. gün (10. En sevdiğin ve sevmediğin özelliğin?)

çok yorgunum yaw... yazasım yok aslında ama bir taraftan da inatlaşma halindeyim  Başlandı ise günü gününe takip edilecek hey heeeeeyyyyy.
böyle de bir tarafım var ha, tipime hiç yakışmasa da..
nesse
bugünün sorusu da pek kazıkmış ...

EN SEVDİĞİN VE SEVMEDİĞİN ÖZELLİĞİN

ben sevmediğim özelliklerimden başlamak istiyorum izninizle. ennn ama en sevmediğim özelliğim duygusallığım, anlamsızca, salak bir duygusallığım var ne yazık ki.. oysa olmak vardı şöyle odun, kalas, hissiz, takmayan umursamayan bir tip.. Oh hayat onlara güzel mis misss yaşıyorlar dertsiz tasasız.. Hoş sorarsan pek dertliler ya, o da ayrı.. kimse onları anlamıyor, çok depresyondalar falan..
nesse..

bir başka sevmediğim özelliğim ise bunca tecrübeden sonra hâlâ insanlara güvenebiliyor oluşum... Ne kadar kuşku ile yaklaşayım, bunun lafına sözüne kanmayım desem de birdenbire kendimi o insanın iyi niyetine inanmış ve o kişiyi sevmiş olarak buluveriyorum.. Sonrası genel olarak sıkı kazıklar elbette..
Hâlâ insanların bakışları ile rol yapamayacağına dair bir inanç taşıyorum içimde... Salaklık, zira bakışlarına bakıp "bu beni üzmez ya" dediğim insanlar içinden beni hayatta en çok üzenler çıktı..
salaklık bu diyorsunuz di mi?
haklısınız
baya baya süzme salağım ben
ve bu salaklık da işte sevmediğim özelliğim...

Bir de bazen gülerken kendimi kaybedişime uyuz oluyorum.. Gülüp bitirdikten sonra fark ediyorum ne denli hunharca gülmüşüm ve herkes dönüp bana bakmış. Her defasında kontrollü ol kadın, kontrollü ol kadın, bir daha böyle gülme diye kendimi bir temiz haşlayıp bir sonraki komik hadisede yeniden başa dönüyorum..
yaş olmuş 44 hala ergenler gibi kakakakakakikikikikiki... noooluyosun acabaaaaaa ha noluyosun?

bakar mısınız yahu.. şöyle bir gülme şekli var mı?
kesin bademciklerim görünüyordur ... kesinnnn



Çok agresif bir kadın olmamdan da hoşnut değilim..  Ota bota sinirlenip parlayıveriyorum cadı cadı.. Üstüne üstlük sanırım tipik bir misophonia hastasıyım ki bu çok gıcık.. (misophonia da neyin nesiymiş dedinizse tık tık)

Daha vardır sevmediğim bir yığın özelliğim de, yeter bu kadar... zaten bütün kirli çamaşırlar saçıldı bu çelınç sayesinde ortalığa ... :D

gelelim sevdiğim özelliklerime..
Eh malum akılları pazara çıkartmışlar herkes gidip kendi aklını almış.. O hesap her insan gibi benim de kendimde sevdiğim bir sürü özellik var...

Kitap okuma alışkanlığımı seviyorum örneğin..
Bulaştığım bir işi yüzeysel yapıvermek yerine okunacak ne bulursam okumamı o konuyla alakalı.. Fotoğraf çekmeye başladıktan sonra çektiğimden çok okuduğumun olması gibi mesela..

bunlar fotoğrafa başlayalıberi fotoğrafa dair okuduklarım. Kataloglar ve dergiler ayrı..



Hayvansever oluşumu, o güzelim canlılar için içimin titremesini de seviyorum çok.. Pırçık koltukları didiklediğinde, bibloları kırdığında, oramı buramı dişleyip tırnakladığında sinirlenmek yerine bir gülme gelmesi halimi seviyorum..


Defne ile acayip bir ilişki kurabilmiş olmamı seviyorum.. Zaman zaman deli gibi birbirimizi yesek de birbirimizin vazgeçilmezi oluşumuzu sağlayabilmiş olmamı... Onun özgür ruhunu baskılamadan yetiştirebilmeyi.. (elimden geldiğince)



Sanatseverliğimi de seviyorum.. Anlamasam da kimisini,  saygı gösterebilirliğimi...

Dedim ya her insanın kendisine dair sevdiği özellik çoktur.. Sevdiği için zaten benimsemiştir o özelliği..
daha da yazıp bayıltıcı olmayım iyisi mi..

yorgunum hem bugün çok..

anlatırdım da
uzun hikaye
üşendim yaaa..

haaa canım bir şeyi istemedi mi aşırı tembel oluşum da sevilmeyenler hanesine eklensin
canım istedi mi ayarsız bir enerji ile deli gibi hareket edebilişim de sevilenler hanesine...


şaka maka 10 günü devirdik yalnız
çelınç yarılanıverdi a-aaaaa


26 Şubat 2017 Pazar

çelınç'ta 9. gün (9. Çocukken en çok korktuğun şey?)

A-00 geldik mi korkulara..
bugünün sorusu

ÇOCUKKEN EN ÇOK KORKTUĞUN ŞEY

şimdiye değin anlattıklarımdan aşağı yukarı bir sonuç çıkmıştır tahmin ediyorum. Evet ben pek de öyle korkak bir çocuk değildim.
kolay kolay korkmazdım pek bir şeylerden, gözü kara denen cinstendim..ağaca çıkar yüksekten atlar parkta salıncakta aşırı hızlı sallanmaktan takla attırır, olmadık muzurluk yapardım kılım kıpırdamadan

beni korkutan şeyler biraz daha kapsamlı derin şeylerdi

en başta  "ya anneme bir şey olursa" korkusu -ki bundan hâlâ çok korkarım...

3 yaşından itibaren gözlüklü bir velet olduğumdan gözlüğüm kırılacak diye korkardım... çok trajiktir kırılan gözlükler..dünyası kararır insanın yapılana kadar.. Bundan da hâlâ korkuyorum... hatta artık daha çok korkuyorum zira camlarım özel yapım olduğundan 1 ay sürüyor imalatı... aşırı pahalı olduğu için yedekleme yapmak da zor çünkü



3 yaşındayken gençlik parkında kaybolmuştum. genç bir çift bulup beni luna parka sokup oradaki anons merkezinden adımı anons ettirmişlerdi.. o gün annemle teyzemin anonsu duyduktan sonra anons merkezinin olduğu yerde bana doğru koşuşu hiç aklımdan çıkmaz.. ve evet bingo, kaybolmaktan yolumu bulamamaktan  hâlâ korkarım...


en acayibi ise  şu.. İlkokulda falanım.. Annem eczaneye gönderdi bir şey aldırmak için. ne idi anımsamıyorum.. puslu, gri ha yağdı ha yağacak bir gökyüzü vardı... Bizim sokağın ortasına dek yürüyüp sol sağ yaparak caddeye çıkılıp biraz daha yürününce idi eczane. alacağımı aldım dönerken bizim sokağa girdikten bir müddet sonra bir adam çıktı karşıma, pis sakallı falan değişik bir tip. bizim sokak eskiden çiftilikmiş ve o çiftilkten kalan döküntü gecekondumsu köy evleri vardı yıkık dökük, tam onların hizasındayız. Adam durdurdu beni..
-sen kimin kızısın
dedi
ters ters
-annemle babamın
dedim
afalladı biraz bu tip bir yanıt beklemiyordu sanırım..

yoluma devam etmek için yana kaydım, hop adam da kaydı.. geveledi bir şeyler dinlemedim ya da hatırlamıyorum..
-annem bekliyor çekil gibi bir şey dediğimi anımsıyorum ve gözlerimden alev çıktığını.. hiç korkmamış sırtımı iyice dikleştirmiştim.. o sıra arkamdan birileri yaklaşmaktaymış meğer... İğrenç adam eğilip salyalı salyalı ağzımı öpmeye kalkıp tükürüğünü bulaştırmıştı.. işte o anda çok korkup ses çıkaramadım
ve tam da o anda aniden gökgürültüsü patladı çok şiddetli.. zıpladım.. adam da ürktü ya ani sesten ya arkadan gelenlerden, defolup gitti koşarak ben de eve doğru koşmaya başladım.. soluksuz kalmıştım vardığımda..
bardaktan boşanırcasına bir yağmur indirmişti gökgürültüsü ile birlikte...
anneme anlattım olayı.. hiç ağlamadan..
şok olmuştu o da.. inansın mı inanmasın mı arada kalmıştı, süper hikaye uydurabilen bir bebeydim çünkü..
günler sonra mahallede bir sapık dolaştığı ve bir çok kız çocuğunu apartmanlara çekip taciz ettiği haberini duymuş annem... muhtemelen o adamdı..
ben o günden sonra gökgürültüsünden korkar oldum
ve evet
hâlâ korkuyorum....
ne zaman gök gürlese bülentin kolunun altına kaçıyorum
büü yoksa defnenin.. çok saçma evet
ama gerçek..

zannettiğim kadar da cesur değilmişim galiba...


25 Şubat 2017 Cumartesi

çelınç'ta 8. gün ( 8. En büyük çılgınlığın?)

Şimdi hayli çılgın bir kadına

EN BÜYÜK ÇILGINLIĞIN NE

diye sorulursa, o kadına kal gelivermesi normal midir?
Normal olabilir belki,
şöyle ki en çılgın olanları yazamayacağım..
o denli çılgın :D

sırlarımı ortaya dökmeden anlatılabilecek gibi olan bir tanesini yazayım madem.. :D

benim babam sıkı, disiplinli, kuralcı bir insandı -huzurla uysun- öyle kolay kolay dışarıya falan çıkamazdık geceleri.. binbir şaklabanlık yapar çıkardım ama ben yine de..
neyse
yazın teyzeme yollarlardı ablamla beni tatile. Bodruma
teyzem de tabi babamı bildiğinden kurallar koyardı bize.. gece biraz dolaşılıp gelinecek yatılacak vs.
evin bahçesinde ayrı bir oda vardı orada kalırdık biz.. dışardan gelir, iyi geceler diler odaya çekilir başlardık makyaja, giyinip süslenmeye..
teyzemle eniştem ışıklarını söndürdü mü pırrrr dışarı..
sabah onlar uyanmadan yarım saat önce falan dönerdik ..saat 5.30-6.00 da
artık her gece gide gide kanka olmuştuk barmenlerle, bodyguardlarla..
Temple vardı o zamanlar, en çok oraya giderdik. bir köşemiz vardı, bir bira alırdık o bardak hiç boşalmazdı.. yarılandı mı tamamlardı barmen arkadaşlar.. artık nasıl bir içmek hayal edin..
akşam yemeğini es geçmek durumunda kaldığım bir akşam bu tempoda içmişim içmişim saat 12.30 falan gibi başlamak kaydıyla.. sabahın 05:00 i olmuş hâlâ içiyorum..
Bir sevgilim vardı o zamanlar orada, bir tripleşme olmuştu aramızda çıkıp gitmişti, uyuz olmuştum.. onun kankalarından birinin elinden viski kadehini alıp, ne akla hizmetse, fondip yaptım.. bi tuhaf oldum, dedim dışarı çıkıyorum
sahile çıktım, yanda çin lokantası var.. kapanmış tabi
onun ahşap merdivenlerine oturdum...
başta sakin sakin otururken birden bir içim bulandı
kusmaya başladım oracığa
ama saf alkol çıkıyor..o derece..
ayağa kalkayım dedim... ı-ıh ne mümkün.. bekledim biri beni bulsun orada diye :D
ablam gelip buldu
sonra beni eve taşıdılar kollarıma girip, tek başıma yürümem olanak dahilinde değildi çünkü...
teyzemlere yakalanmadan odaya girip nasıl yattım bir ben bilirim.. bir de ablam :D
sabah da kalkıp denize gittim üstelik..
gençlik işte..

bu ve benzeri hikayelerim var işte.
sarhoşluk değil tabi hepsi, pek sarhoş olmam ben toplasak 3-5i geçmez..
ama işte aşağı yukarı böyle ayarsızlıklar.. dedim ya çok fenaları da var da
hayatta yazamam buraya .... :D :D

haa bu arada
44 yaşında saçlarını mora boyatmak çılgınlıktan sayılmaz
di mi?



24 Şubat 2017 Cuma

çelınç'ta 7. gün (7. En saçma zevkin?)

lalalalaaaaa
1 haftayı tamamladık bile..
su gibi geçip gidiyor yahu bu çelınç..

neymiş sorumuz:

EN SAÇMA ZEVKİN

hah soruya bak..
şaaaane..
benim başlı başına ne denli saçma bir kadın olduğum göz önüne alınacak olursa sahip olduğum zevklerin de makul mantıklı olması beklenebilir mi?
nck

aklıma geliverenleri yazayım o zaman.
eminim eksik kalanlar olacaktır.
zevkine düşkün bir insanım ne de olsa.


Defnoşla kılıktan kılığa girip dans ederek videolar çekmeyi seviyoruz. Bu önceleri defnoşun başlattığı bir aksiyondu ama sonra benim de zevkim haline geldi..



kızımla ikiz öküz gibi takım takım giyinmek de bir başka saçma zevkim.. zorlama, baskı yok ama o da seviyor. (galiba o benden daha fazla seviyor, büyüdükçe değişebilir elbette)



müzik sesi duyar duymaz dans etme kıvırma ihtiyacı hasıl oluyor bedenimde :D
ortam kıvırtmaya müsait değilse içimden içimden hareket etmeden kıvırtırım.. beynimin içinde ...
ve bundan da büyük zevk alıyorum...
bazen ortam uygun olmasa da kalkıp kıvırtabiliyorum.. bakınız fotoğraf:
herkes sakin sakin otururken ben delirmişim mesela :D :D




daha önce de söz etmiştim.. suratımı şekilden şekile sokup selfie çekmeyi seviyorum.. bence yeterince saçma bir zevk...



sabaha karşı 4'lere 5'lere kadar oturup sabah da yataktan kalkamayıp süne süne sabah uykusu uyumayı seviyorum..ama tatildeysem gece kaçta yatmış olursam olayım saat kurup sabahın köründe kalkıyor -gün kaçıyor, gün kaçıyor- diyerek yanımdakileri de uyutmuyorum...

ve elbette her kadın gibi ayakkabı alış-verişi...
ayakkabı almaktan zevk almayan kadın var mıdır ya?
yoktur bence..
ihtiyaç değildir, ona uygun kıyafetin yoktur ama yine de eğer vitrinde o ayakkabı ile duygusal bağ kurulduysa aranda.. onu almak büyük zevktir...



yazarken düşündüm de aslında kendim saçma bir kadın olmama rağmen zevklerim çok insaniymiş yahu..
yukarı da sıraladığımdan başka gelmedi aklıma pek saçma zevk
saçma olmayanlarsa çok fazla
okumak
yazmak
müzik dinlemek
fotoğraf çekmek
içki içmek
seyahat etmek yeni yerler görmek tanımak
tatil yapmak
deniz kenarında tembellik yapmak
yüzmek
örgü örmek
dikiş dikmek
tiyatro-sinema izlemek
defnoşla yapılan faaliyetler
dost buluşmaları
öpüşmek-sevişmek
vs
vs
vs
say say bitmez ...


23 Şubat 2017 Perşembe

çelınç'ta 6. gün ( 6. Hastası olduğun bakkal ürünü hangisi?)

geldik mi 6. güne
geldik geldik..
geç bile kaldım ben
çok iş hallettik bugün
akşam da spor yaptım..
anca oturdum başına bilgisayarın 
olsun
gün bitmedi hâlâ

sorumuz

HASTASI OLDUĞUN BAKKAL ÜRÜNÜ HANGİSİ

şimdi bu çelınç ilk günden beri maziye dair sorular sorunca ben böyle şimdiki zaman sorusunda afalladım bir hayli..
öncelikle bakkal kalmadı pek..hep market hep market..

düşündüm bakkaldan ekmek, süt dışında bir şey almaz olmuşum pek.. bi de kırk yılın başı sigara.
sigara içmem ben.. kimileyin içkinin yanında laf ola tüttürürüm.. o zaman da denk gelen ilk bakkaldan alırım işte..

soruyu ben yine çocukluğuma dönüp cevaplayayım iyisi mi...

bizim meşhur Hilal apartmanın girişinde bakkal vardı. Bakkal Mithat Amca... Bir de oğlu Musa abi..
Mithat amca aksiydi biraz, korkardık ondan ama Musa abiyi severdik. Mithat ancaya sonra araba çarpmıştı da ölmüştü adamcağız.. huzurla uyusun...

o bakkalda minik minik şeffaf naylon torbaların içinde emzik şeker satılırdı.. onlara bayılırdık. alır şekerini yerdik, kalan kısmı ucu sivri bir emzik şeklinde olurdu, bebeklerimizin ağzı hep delikti o emzikleri sokmak için.
şeffaf naylon torbası esas en ilgimizi çeken kısmıydı.. bahçede toprağı kazıp solucan çıkartır, o torbalara hayvan ölmesin diye bir kaç delik açıp solucanı koyar ağzını makarayla bağlar onun bunun posta kutusuna atardık..
sebep?
yok
çünkü muzurluk bunu gerektirir :D
zavallı hayvancıklar
ölüyor olacaklarını düşünmezdik, ne salakmışız..

fotoğrafını bulacağımı ummuyordum.. bizim yediklerimizin bire bir aynısı olmasa da benzerini buldum, şaşırdım :)  


ve yaz aylarında meybuz... oyyyy ne severdik..
meybuz denen şey algida falan çıkmadan, dondurma sadece pastanelerde ve AOÇ'nde satılırken bizim dondurma ihtiyacımızı gideren son derece kalitesiz bir üründü..
bir poşete tıkılıp dondurulmuş meyve suyundan ibaretti..vişneli, elmalı, portakallı falan olurdu.
torbanın ağzını yırtar dibinden ite ite bayıla bayıla yerdik..
annem emerek ağzında ısıta ısıta  ye dese de (bu ağzında ısıt da klasik anne lafıdır haaa ahahahah) ben dişleye dişleye yerdim..
ne kıymetliydi o zaman..
şimdiki zaman bebelerinin eline versen yüzüne bakmazlar...

meybuzun birebir aynısının fotoğrafını buldum.. nee pislik bi şeymiş :D


ha birde hastası değildim elbette ama bakkalda satılan bir ürün vardı
gripin...
ay ne acayip delirdi o ilaç bana..
üzerindeki sancı çeken kadın resmi pek içime işlerdi.. acırdım çok
bir de kocaman bi şeydi o, nasıl yutuyorlar boğazlarından nasıl geçer ki diye hep merak ederdim...


bizim çocukluğumuz negzelmiş yaaaa.

ya da güzel olan çocukluk galiba...
zamaneler de ilerde şimdiki şeyleri anlatıp -negzeldi çocukluğumuz- diyecekler kesin..
güzel olan zamanlar değil de yaşlar herhalde
çocuk olmak hep güzel... 


22 Şubat 2017 Çarşamba

çelinçta 5. gün (5. Gereksiz bir yeteneğin var mı?)

aaaa çeyreğe geldik çelınçta
ve ben firesizim
vay canına ne kadar çok özlemişim meğerse blogerlığı ben
bırakmayım bir daha...

sorumuza geçelim lafı uzatmayalımmmm

GEREKSİZ BİR YETENEĞİN VAR MI?

var :D
çok hızlı konuşabilmek..
hem de dinlenekli
hoppala dinlenekli ne la demeyin
yazının okunaklısı oluyorsa
sözün de dinleneklisi olmaz mı?
olmazsa da ben yaptım oldum,itirazı olan?
yok di mi
eheh
tahmin etmiştim :P

gevezeyim evet, çok hızlı konuşabiliyorum ona da evet
işin yetenek kısmı bu değil
yetenek kısmı anlaşılabilir konuşmakta
hızla ama anlaşılır konuşuyorum
pekiiii
bu yetenek gerekli mi?
hayır

tataammmm işte günün sorusunun cevabı..
kolay oldu bu..

bir tane daha gereksiz yeteneğim var..
ruh halim her ne olursa olsun -üzgün, kızgın, kırgın, neşeli, depresif vs vs, aklınıza ne gelirse-
poz ver fotoğrafını çekeceğim dendiği anda
hop
poz alınmıştır..
ahahahha
bir insanın yüz ifadesi bir salise içinde bu denli değişebilir mi?
hıhı değişir
gelin de görün..
ona sebep selfi çekerken de bir dakika içerisinde 29 ayrı ifade ile poz verip kolaj yapabiliyorum..
yetenek mi?
yetenek
faydalı ya da işe yarar bi şey mi?
hayır
:D


21 Şubat 2017 Salı

çelınçta 4. gün (4. Çocukluk kahramanın kimdir?)

Eveeeet buyrun bakalım günlerden dördüncüyeee...

neymiş konumuz

ÇOCUKLUK KAHRAMANIN KİMDİR...

Öncelikle elbette annem... -o doğduğum günden beri kahramanım, hep de öyle kalacak.. ömrü uzun olsun caniçim benim..

fotoğraf 1973 ağustosu 1. doğum günüme 10 gün kala..
kahramanım annişim, ablacanım.. ve yine nokta ağız göz burunsuz bendeniz...

Öyle çok da gözümde büyüttüğüm birisi olmamış düşündüm de.. (babababba egoya bak egoya, ne kahraman olcekler nan benim yanımda der gibi :P)
bir kaç sanal karakter var..

Bir tanesi Küçük Prens, o hem ilk aşkım hem de gönlümün kahramanıdır.. Çocukken de öyleydi, hâlâ da öyle... döner döner okurum kitaptan alıntılar...




Bir başkası Mandrake...
ayyy çok saçma evet
ama gerçek..
deli gibi severdim.. Şimdiki zaman insanları bilmezler mandrakeyi
kendisi bir çizgi kahramandır
sihirbaz...
Kankası vardı Türkçeye nedense Abdullah diye çevirmişlerdi adını ama orijinali Lothar zenci bir prensti kendisi...
sevgilisi vardı Mandrakenin Narda, bir de aşçısı karakuşak sahibi Hojo..

Mandrekenin kubbeli falan çetrefilli yollardan ulaşılabilen uzay üssü gibi acayip bir evi vardı Xanadu...
çok severdim o evi, orada yaşadığımı falan hayal ederdim.. sihirli küpü vardı bi de ... çok fantasrik gelirdi bana

Baş düşmanı Luciphor Mandrake'nin ikiz kardeşi Derek'i yoldan çıkartıp kötü yapmıştı..
Kurgu bir hayli Star wars havasında aslında
aydınlık ve karanlık taraf çok bariz..




Bir de döne döne okuduğum bir kitabım vardı, kaç defa okudum anımsamıyorum bile..
Marry Poppins.. uçan dadı..
ne özenirdim onun dadısı olduğu veletlere... 
kitabım duruyordu hâlâ .. geçen sene defnoş da okudu aynı kitabı :)
Nasıl severmişsem, bir zaman kılıktan kılığa girerek kendimi fotoğrafladığım "mış gibi" projesinde Marry Poppins-miş gibi bile olmuştum .. :D




Ve bir de Tom Sawyer'dan Huckleberry Finn... ne özenirdim o çocuğun o özgür yaşantısına.




ruhum özgür doğmuşum ben, farkındasınız di mi?

sihirbazlar
uçan kadınlar
gezegen gezegen gezen prens
serseri oğlan çocukları

na kız çocuğusun, özensene şeker kız candy olsun, ne bileyim pamuk prensesmiş, sinderellaymış falan...

ayyy yok ne sevimsiz... 
erkek budalası aptal karakterler..
evlenip sonsuza kadar mutlu yaşama budalası tipler
ıyyyy
kusunçç..
.



20 Şubat 2017 Pazartesi

çelınç'ta 3. gün (3. Yedi yaş pantolonunu bulsak cebinden ne çıkardı?)

Bugün üçüncü gün ve ben hala istikrarı bozmadım..
sonuna varacak gibiyim bu meydan okumanın
hadi bakalım Nes kim tutar seni heyheeeeeyyyy..

YEDİ YAŞ PANTOLONUNU BULSAK CEBİNDEN NE ÇIKARDI

hıhıhımmmm...
öncelikle ben pantolon giyer miydim yahu?

elbise daha çok
ama ara ara pantolon da giyerdim düşününce.. sık değil

neyse işte şu ya da bu
cebinde ne olurdu..

kıvır zıvır bir süre şey elbette..

illaki bir parça tebeşir.. yazma çizme merakı çocukluktan geliyormuş zaar.. asfaltlara bir şeyler yazıktırıp çiziktirmeye bayılırdım ben..

bitmiş gazlı kalemlerin içini çıkartıp boşaltır sonra onları kısalan kalemlerimize uzatıcı yapardık ilkokuldaki can dostum Aslı ile..
onları da ceplerimize atardık lazım olunca kullanalım diye

pisliiik nemruttt insan ayıran sevimsiz itici bir öğretmenimiz vardı.. Adı da melih
en önde oturuyorduk bir de kadının gözünün önünde..
Aslı ile bir gün bütün o biriktirdiğimiz içi boş gazlı kalemleri rengarek ard arda ekleyip tren gibi uzatmışız da uzatmışız kıkırdıyoruz, melih bi gördü okudu canımıza..
sinir krizi geçirmişti
koca koca yüzükler takar kızınca o yüzüklerle küt küt kafamıza vururdu..
oyulmuştu o gün bizim kafalar
kalem artıkları da sökülüp hoop cebe haliyle

üzerinde arı maya resmi olan kokulu silgiler vardı
pek severdik..


silgiyi bir yüzeye sürte sürte koca bir yığın silgi kırıntısı oluşturup onu da uhu ile karıştırıp mıncık mıncık oynardık..
bizim zamanımızda  oyun hamuru vardı da biz mi oynamadık
peeeeh.
yaratıcıymışız işte hamurumuzu kendimiz imal ediyormuşuz..
o sümüğe benzer pis renkli topçuklar da ceplerde yerini alırdı elbette..

uhunun bizzat kendisi de olurdu cepte
çünkü tenefüslerde parmağımıza sürüp koşarken çarpmış gibi yapıp gıcık olduğumuz kızların önlüğüne bulaştırırdık..
(bu çelınç kötü oldu yaaa ne pislik bir çocuk olduğum afişe oldu..abboooo)
ahahahahahha
hep derim kadının en büyük düşmanı yine kadın diye....

ama cezamı buldum ben  bu edepsizliğimde
bir defasında yüz üstü yapıştım yere operasyon anında ve ön dişimin ucu kırıldı
uzun yıllar eksik dişle gezdim
daha yenilerde kuzenim ışınlı dolgu ile kapattı orayı :D

tipitip ve cincin sakızları vardı

bayılırdım karikatürlerine
şimdi baktım da


hiç komik değil :P
çocukluk işte

bu sakızların kağıtları da elbette ceplerde...

sürekli söz ettiğim çocukluk çetemiz dörtlü evden patates ve kibrit aşırıp meşhur arsamızda ateş yakar patates közler sonra onları doğru düzgün pişmemiş vaziyette çıkartır pis pis yerdik...
oyyyy şimdiki psikopat anneler görse kalpten gider eminim..
hiç ölmedik :D

bir defasında bir yaz günü kuru otlar tutuştu arsada
yayıldı mı etrafa
itfaiye geldi.. biz dördümüz kenarda duruyoruz kuzu kuzu
sordu itfaiyecilerden biri kim yaktı gördünüz mü diye
"yok görmedik biz oynuyoduk burda kimse gelmedi
ama çok kırık cam var onlardan olmuştur" demiştik
babababba akla bak hele
fen sınavında sorsalar apışır kalırdık ama orada bülbül gibi şakımışız :D

neyse uzatmayım
yaz aylarında da ceplerde böyle kibrit patates falan olurdu işte sakız şeker kağıtlarına ek olarak...

tam beter böcekmişim ben yahu...

tam 7 yaş değil ama 4 yaş Nagihanın doğum gününe ait bir fotoğraf  buldum bu post için
doğum günü diye Hayvanat Bahçesine götürmüşlerdi bizi..
üstelik de pantolunum var üstümde..

ayyy tipe yaaa tipe
tam zihni sinir :D

19 Şubat 2017 Pazar

Çelınç'ta 2. gün ( Çocukluk eğlencen neydi?)

Pazar koşturmacası içerisinde 2. gün yazım için biraz gecikmiş olabilirim, ama azimliyim yazıp tamamlayacağım..

2. gün sorumuz şöyleli:

ÇOCUKLUK EĞLENCEN NEYDİ?

eyvah eyvah, bu soru fena... çok fena.
Ben çocukluğunu şu bir dakikasını bile boşa geçirmeden dibine kadar doya doya yaşayan insanlar vardır ya
hah işte
tam onlardan bir tanesiyim...
O kadar eğlenceli bir çocukluk geçirdim ki nereden başlayıp neyi anlatacağım ki şimdi..
oyyyyy
umarım kaptırıp bayacak kadar çok yazmam
özetlemeye çalışacağım...

Doğduğum zamandan 8 yaşımda kaybedene kadar en büyük eğlencem babaannemdi. Bizimle yaşıyordu, ne severdim.. sıkılmadan yılmadan gık demeden oynardı benimle saatlerce...
Annem bir yerlere, gezmeye, alış verişe falan gideceği zaman ablam hep onunla gitmek isterdi ben babaannemin dizi dibinden ayrılmazdım... Pişti oynardık.. kasten valeye hep lave derdi ben de şişe dibi zihni sinir gözlüklerimle yılmadan her defasında düzeltirdim
babaaaaane lave diil vale vaaaaale....
melek gibi kadındı babaannem... çok üzücü bir hayat hikayesi var, üç evladını toprağa vermiş elleriyle falan.. gülmezdi pek..
tek güldürebilen onu bendim.. asla küfür etmezdi, değil küfür kötü söz söylemezdi. en ağır lafı "Allah layığını versin" idi o derece..
ama ben nerden öğrenmişsem öğrenmişim, bir şeyi kafasına taktı mı
-sitteret babaaane derdim
çok gülerdi... küfürbaz olacağım el kadarkenden belliymiş.. :D

6 yaşına kadar emekteki evde de nefis çocukluk geçirdim ama esas en büyük eğlenceler bahçeliye taşındıktan ve bizim çete ile kanka olduktan sonra başladı..
kışın ödevleri falan hallettikten sonra ya ben özlemlere giderdim, ya o bize gelirdi, en büyük eğlencemiz kağıt bebek oynamaktı...
şebnem bebekler vardı o zamanlar
sakladım ben onları, defne anlayacak yaşa gelince verdim eline ama hiç ilgisini çekmedi. bizim jenerasyon için etkiliymiş demek ki...
annelerimizden yalvar yakar burda dergilerinden isterdik, uygun kıyafetleri kesip kağıt bebeklerimize elbise yapmak için...
bütün odaya yayılır saatlerce oynardık..


Kağıt bebeklerime en güzel kıyafetlerini giydirip poz vermişim onlarla burada.. sene 1985

yaz aylarında sabahın köründen akşam babalar işten dönene kadar sokakta olurduk....türlü çeşit oyun icat etmiştik, arka bahçede "cadıcılık" oynardık mesela.. Kendi uydurduğumuz bir oyundu, Ve her zaman cadı ben olurdum elbette...(şaşırdık mı? --aslaaaaaaa)
ama esas eğlence bu oyunlar değil muzurluktu..
evet evet muzurluk
bayılırdık muzurluğa
arka bahçede buluşup ne muzurluk yapalım diye düşünüp, bir şeyler bulur sonra icraata geçerdik...
öyle mahalledeki binaların zillerine basıp kaçmak gibi sıradan şeyler değil.
her biri birer post olur bu planlı programlı muzurlukların..
bir iki örnek yazmadan geçemeyeceğim..

oynadığımız bir arsa vardı, arsanın sonunda da bi kömürlük çatısı. kömürlüğün ait olduğu bina koddan aşağıda kalıyodu biz arsada çatıya bir adımla rahatça çıkıyorduk
orada oynar azardık
giriş katta karşılıklı dairelerde oturan teyzeler de bahçede oturup bizden rahatsız olur kovalar kızarlardı hep... bi gün takip ettik ikisinin de evde olduğu zamanı, önceden hazırladığımız ince bi halatla kapılarını birbirine sıkıca bağladık, sonra da bastık zile..
açamadılar kapıları haliyle..
ne yaptılar meçhul...
bırakıp gittik öyle ....


hahah işte bu o arsa..
o kamyonetin kasasına girip neden poz vermişiz?
saçmalık diz boyunu geçsin diye muhtemelen ahahaha.
fotoğrafın sol en üst köşesinde görünen minik bir beton parçası var görebilir misiniz bilmem.. hah işte o üzerinde oynadığımız kömürlük çatısı :D fotoğrafın çekim yılı 1984

bizim çocukluğumuzda playboy dergisi yayımlanmaya başlamıştı türkçe, ama siyah poşet içinde satılırdı, muzır neşriyat diye..
birisi almış bakmış, atmış arsaya.. bulduk biz dergiyi..
çıplak kadın fotoğraflarını kesip mahalledeki arabaların yarıdan fazlasının sağ kapılarına yapıştırdık.. kaç kişi arabasına binerken sağ tarafa bakar ki :D
çoğu öyle çıktı trafiğe
biz gülmekten yerlerde haliyle..

anlat anlat bitmez ki, bu ve buna benzer ne çeşit icatlar.. pek fenaydık..
eğlence anlayışım hep bir acayipmiş :D

normal çocukların sevip eğlendiği şeylerden de zevk aldığım oluyordu elbette
kitap okumak örneğin..
okuma öğrendiğim andan itibare tutku olmuştur kitap benim için...
televizyon pek de yaygın bir şey değildi ben çocukken..
tek kanal ve akşam 6 da başlardı yayın..
şeker kız candy
heidi
falan izlemek de büyük eğlenceydi
hop hop hop değiş tontonlar vardı
ne severdim....
biraz daha büyüdüğümüzde cuma akşamları korku filmi kuşağı hastası olmuştuk, ya özlem bize gelirdi ya ben onlara beraber izlerdik.. sonra apartmana girip evine dönmesi gerekenin evine varana kadar ödü başı patlardı :D
ne eğlence ama ...


şarkı söylemeyi çok severdim bir de... kendimi assolist olarak falan mı hayal ederdim artık neydiyse..
elime saç fırçasını alır içli içli söylerdim..
sesim berbattır ama ... ahahahah..

dans etmeyi de severdim çoook.

büyünce ne olacaksın sorusuna yanıtım ise apayrı ve upuzun bir post konusu
yazayım bir ara :D

çocukluk çok güzeldi beeee.
yeniden anımsamak ne güzel oldu..
vay arkadaş
bir asır öncede kalmış gibi.. zaman ne acımasız bir hızla akıyor .. pehhhh...



18 Şubat 2017 Cumartesi

Çelınç 1. gün ( NASIL BİR APARTMANDA BÜYÜDÜN?)

uzundur blogu boşladım.
seviyorum oysa ben blogger olmayı..
tamamen tembellik..
bugün feyzbukta leylakdalı yeni bir çelınç (o şalanj diyo :)) başlatıldığından söz etmiş..(apartman sohbetleri meydan okuması)
çelınçı başlatan da ilham kedisi imiş..
hoşuma gitti, bi gaza geldim..
bahane olur hem böylelikle düzenli blog yazma alışkanlığıma dönüş yaparım belki dedim..

sorular çok nostaljik... çok eğlenceli..

ilk günün sorusundan başlayalım o zaman


1- NASIL BİR APARTMANDA BÜYÜDÜN?

Ankara'nın Emek semtinin en bilindik caddelerinden birisidir 4. cadde..
değiştirdiler ismini nice zaman evvel ama kullanan yok.. Kazakistan caddesi yaptılar ama bence hâlâ 4. cadde orası..

işte o 4. caddede bir apartman dairesinde doğmuşum ben, doğmuşum dediğim elbette hastanede doğmuşum da hastane çıkışı gidip 6 yaşıma kadar yaşadığım ev orası.. 4 katlı sobalı bir binaydı.. L salonu vardı.. doğup büyüdüğüm evin etkisi belki hâlâ hoşuma gider L salonlar.. Şimdilerde kullanılan bir mimari seçim değil. O zaman evler sobalı olduğu için tercih ediliyordu muhtemelen, ısıtılacak alanı çoğaltmak adına...
2. kaında oturduk biz o apartmanın.. hemen yanımızdaki binada en yakın arkadaşım Haldunlar otururdu. Giriş kattaydı oların evi, demirli camları vardı. Yaz akşamlarında o cama otururdu bacaklarını demirlerden aşağı sarkıtıp ben de balkona, Sohbet ederdik yatma vaktine kadar...



işte bu fotoğraf o balkonda.. Annem, Babaannem, Ablam, ben.. Burnu olmayan, ağız ve göz yerine de birer noktadan ibaret bulunan yaratık da ben :D

bizim binanın arka bahçesi vardı, oraya inerdik oynamak için. En üst katta bir amca oturuyordu, unuttum ismini.. Biz oynarken balkondan bize kabuklu taze fındık atardı...
ahahaha resmen maymun muamelesi görmüşüz ya la..
bayılırdık ama o fındıklara..
Haldunların binasının yanındaki binanın altı Şişman Pastanesiydi... Dondurma almaya giderdik oraya.

Kira eviydi orası, sonra ben 6 yaşındayken Bahçelievlerde ev alıp oraya geçtik..Anıtkabire yakın. Mutfak kapısı kocaman bir arka bahçeye açılan bir zemin kat. hilâl apartmanı :) . Annem hâlâ o evde oturuyor.. Ne güzeldir...
kızım da o bahçede büyüdü.. benim pasta ekmek yaptığım çamurlarla kızım yaptı seneler seneler sonra...
Şahane arkadaşlıklar kurdum dört afacan kızdık... Ben, Özlem, Aylin, Pelin.. çocukluk arkadaşlığı gibisi var mı.? tabi ki devam ediyor bu dostluk, hiç kopmadan...


fotoğrafta Hilal apartmanının önündeyiz bizim çete sırasıyla Aylin, Özlem, Pelin, ben, yıl 1989,..

o evde yaşadığım anılar yaz yaz bitmez ki... Okula orada başladım, ortaokul liseye orda geçtim üniversiteyi orada kazanıp okudum, bütün aşklarımı o evde yaşadım... gelin olup çıktım o evden.. ama ruhum hâlâ bağlı o eve.... yığınla birikmişlik..

evlerin de ruhu var bence... İçinde yaşananlar oluşturuyor büyük çoğunluğunu elbette ama bizzat başlı başına evlerin de var bir aurası... Kimisi sarmalar insanı, kimisi diken üstü oturtur kendisinde..
beni çocukluğumu geçirdiğim ikiev de sarıp sarmalayan cinstendi..
şanslıyım bence....